ΓΙΑΣΜΙΝ μια ζωή από την αρχή

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ένα κορίτσι, η Γιασμίν…

Ένας σκυλάκος, ο Χνούδης…

Τα βλέμματά τους θα ανταμώσουν κι αμέσως μια πολύτιμη αγάπη θ’ αρχίσει να γεννιέται.

Η Γιασμίν είναι προσφυγάκι και δεν έχει γονείς. Τους έχασε στο ταξίδι τους προς την ελευθερία…

Ο Χνούδης ζει σ’ ένα σπίτι που περισσεύει η αγάπη…

Στο σπίτι αυτό, κοντά σε ανθρώπους που ξέρουν να αγαπούν, η Γιασμίν θα αρχίσει μια ζωή από την αρχή.

ΣΚΕΨΕΙΣ  &  ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

Ο πόλεμος, η προσφυγιά και η Οδύσσεια εκατομμυρίων ανθρώπων, συνεπώς και ο ξεριζωμός εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών από τη γη που τους γέννησε, την πατρίδα τους, για έναν κόσμο άγνωστο και εντέλει αφιλόξενο είναι βαρύ και προκαλεί ποικίλα δυσάρεστα συναισθήματα.

Αμείλικτη η αγριότητα, τυφλή η καχυποψία κι επικίνδυνη η ξενοφοβία˙ αυτά αλλά και η μεγαλοψυχία των λιγοστών απλών ανθρώπων απέναντι στο δράμα με οδήγησαν στην επωφελή και δημιουργική αυτοεξορία του μυαλού μου [η φράση δάνειο από τη Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου]. Κι ήταν τότε που ως αυτοεξόριστος ένιωσα βαθιά την ανάγκη για επικοινωνία. Πώς όμως να μιλήσεις στα παιδιά για τα δεινά του κόσμου; Δεν είναι απλό ούτε εύκολο και βεβαίως ιδιαίτερα επώδυνο˙ ένας επώδυνος τοκετός η στιγμή της δημιουργίας.

Αλλά ο δημιουργός βλέπει και σχηματοποιεί από μια δική του οπτική γωνία τον κόσμο. Και η εικόνα ενός κοριτσιού σε φθινοπωρινό τοπίο που βρέθηκε τυχαία μπροστά μου, πέρα από σωτήρια, ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει τη φαντασία. Το γιασεμί κι αυτό σιμά του, με τη μεθυστική του δύναμη και ομορφιά ομόρφυνε τη σκέψη μου. Η έμπνευση ήρθε και αυτή τη φορά απρόσκλητη μα φορτωμένη, όπως κάθε φορά, με διαλεχτά μοσχεύματα. Η ελπίδα, η αισιοδοξία και η αγάπη ανέλαβαν και πάλι να καταπραΰνουν τη θλίψη. Μπόλιασαν τις ασχημάτιστες σκέψεις του μυαλού και μετέτρεψαν την απελπισία, τη δυστυχία και τον πόνο σε ένα ελπιδοφόρο αίσθημα δικαίου. Η ψυχή μου άνοιξε και αυτή τη φορά, έλαμψε το πρόσωπο, και οι σκέψεις ανεμπόδιστα ντύθηκαν λέξεις και φράσεις. Ένας χείμαρρος συναισθημάτων απέκτησε αβίαστα σχήμα και μορφή, που με τις απαιτούμενες μα απαραίτητες μικρές επεμβάσεις έγινε κείμενο.

Στο πρόσωπο της Γιασμίν εικονίζονται τα χιλιάδες παιδιά αυτού του πλανήτη που υποφέρουν εκτός όλων των άλλων δεινών και εξαιτίας του πολέμου και της προσφυγιάς.

Γιασμίν ή Γιασεμί είναι όνομα λουλουδιού. Μικρού μεν, αλλά πανέμορφου και ευωδιαστού. Και τα παιδιά, το κάθε παιδί είναι λουλούδι, από τα πιο όμορφα. Το λουλούδι και ο θησαυρός της μάνας και του πατέρα. «Λουλούδι μου!» αποκαλούσαν οι γονείς της τη Γιασμίν και σαν λουλούδι την πρόσεχαν και ήθελαν το καλύτερο γι’ αυτήν. Μέχρι και πιάνο είχαν φροντίσει να μάθει. Αλλά ο πόλεμος έκανε άλλα σχέδια. Και οι δυο γονείς για να της προσφέρουν έναν καλύτερο κόσμο άφησαν με πόνο τον τόπο τους, το βιος τους, τα όνειρά τους και πήραν το δρόμο της προσφυγιάς… Κι ας μην ήξεραν τι τους περιμένει.

Η ελπίδα και οι πανανθρώπινες διαχρονικές αξίες δε χάνουν το δρόμο τους, ανασταίνονται ξανά και ξανά. Και παραφράζοντας το στίχο του Οδυσσέα Ελύτη «τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση και κάθε παιδί εντέλει έχει τα γραμμάρια ευτυχίας που του ανήκουν».

Μερκούριος Αυτζής

Συγγραφέας – Εκπαιδευτικός