Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

ΤΡΕΛΟ ΜΟΥ ΑΜΑΞΙΔΙΟ

Λίγα λόγια για το βιβλίο

 
Είμαι ο Σούζας, το αμαξίδιο της Νανάς και σας πληροφορώ πως είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Η Νανά είναι η έμπνευση, είναι η ζωή μου. 
Μαζί πετάμε από το ένα κτίριο στο άλλο… 
Πηδάμε από πλατεία σε πλατεία… Τσουλάμε σαν τελεφερίκ… 
Και ξεπερνάμε τα εμπόδια της πόλης. 
Ποια εμπόδια; Μα… 
Θα τα βρείτε στην ιστορία αυτού του βιβλίου και ποιος ξέρει; Με τη βοήθειά σας όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. 
Ελάτε, λοιπόν! Σας περιμένω να μας γνωρίσετε! 
Και μαζί να γνωρίσουμε και τα άλλα υπέροχα βιβλία του συγγραφέα.
 

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ - ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ

Αγαπητοί/ες φίλοι/ες,

Σας προσκαλούμε στην ετήσια γιορτή της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου στις 2 Απριλίου, όπου θα απονεμηθούν τα βραβεία του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ (Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) (περισσότερες  πληροφορίες στην επισυναπτόμενη πρόσκληση).
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Με ιδιαίτερη χαρά σάς προσκαλούμε
στην τελετή απονομής βραβείων 2014,
που οργανώνει το Ελληνικό Τμήμα ΙΒΒΥ -
Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου,
στις 2 Απριλίου 2014,
στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης
με αφορμή τον εορτασμό
της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου.


Ώρα έναρξης: 19:30
Είσοδος ελεύθερη

Θέατρο Ελληνοαμερικανικής Ένωσης
Μασσαλίας 22, 10680 Aθήνα • Tηλ.:
2103680900
http://www.hau.gr
Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου
Μπουμπουλίνας 28, Αθήνα • Tηλ.:
210.82.22.296
www.greekibby.gr  • kyklos@greekibby.gr

         Επίσης, μην ξεχάσετε να ψηφίσετε για την ανάδειξη των βραβείων σύμφωνα με τις προδιαγραφές που αναφέρονται αναλυτικά στην ιστοσελίδα μας www.greekibby.gr

 

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 2014

Το 2014 υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα της Ιρλανδίας.
Στην Ελλάδα, όπως κάθε χρόνο, το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ/ Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, φρόντισε να μεταφραστεί το μήνυμα στα ελληνικά και παρότρυνε τους φορείς που ενδιαφέρονται για τα παιδιά και τα βιβλία τους να συμβάλουν στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου. Η αφίσα με το μήνυμα τυπώθηκε στα ελληνικά με χορηγό τις εκδόσεις Ψυχογιός και διανέμεται με τη φροντίδα τους. Το φετινό μήνυμα μετάφρασε στα ελληνικά η Επίτιμη Πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ, η συγγραφέας κ. Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου.
 
Η ΑΦΙΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ
 
 
 
 
Την αφίσα τη φιλοτέχνησε η Niamh Sharkey, πολυβραβευμένη Ιρλανδή εικονογράφος, συγγραφέας και δημιουργός κινουμένων σχεδίων που έχουν προβληθεί στην τηλεόραση. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Κατοικεί στο Δουβλίνο με την οικογένειά της.
 
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ
 
Το μήνυμα το έγραψε η πολυβραβευμένη Ιρλανδή συγγραφέας Siobhán Parkinson, που κατοικεί στο Δουβλίνο. ΄Εχει γράψει περισσότερα από 25 βιβλία, αρκετά από τα οποία έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. ΄Εχει υπηρετήσει στην ΙΒΒΥ ως συνυπεύθυνη της έκδοσης του περιοδικού Bookbird και τώρα ασχολείται με την έκδοση παιδικών βιβλίων, καθώς και με τη διδασκαλία δημιουργικής γραφής. Συνεργάζεται με πολλά σχολεία και φροντίζει ιδιαίτερα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
 
 
Γράμμα στα παιδιά του κόσμου - Siobhán Parkinson (Ιρλανδία)
Συχνά οι αναγνώστες ρωτούν τους συγγραφείς πώς γίνεται και γράφουν τις ιστορίες τους – από πού έρχονται οι ιδέες ; Από τη φαντασία μου, απαντάει ο συγγραφέας. Α, μάλιστα, μπορεί να πουν οι αναγνώστες. Αλλά πού είναι η φαντασία σας, κι από τι είναι φτιαγμένη, κι έχουν όλοι φαντασία;
Α, λέει τότε ο συγγραφέας, η φαντασία είναι μέσα στο κεφάλι μου βέβαια και είναι φτιαγμένη από εικόνες και λέξεις, αναμνήσεις και ίχνη από άλλες ιστορίες και λέξεις, κομμάτια από πράγματα και μελωδίες και σκέψεις και πρόσωπα και τέρατα και σχήματα και λέξεις, κινήσεις και λέξεις, κύματα και αραβουργήματα και τοπία και λέξεις, αρώματα και αισθήματα και χρώματα και ρίμες και μικρούς ήχους και ξαφνικούς θορύβους και γεύσεις κι εκρήξεις ενέργειας και γρίφους και αύρες και λέξεις. Και στροβιλίζονται όλα εκεί μέσα και τραγουδούν κι αλλάζουν διαρκώς σαν τα βλέπεις από καλειδοσκόπιο κι αιωρούνται και κάθονται και σκέφτονται και τσιγκλούν το κεφάλι.
Βέβαια φαντασία έχει ο καθένας, διαφορετικά δε θα μπορούσαμε να ονειρευόμαστε. Η φαντασία του καθενός, ωστόσο, δεν έχει μέσα της το ίδιο υλικό. Στους μάγειρες ίσως περιέχει γεύσεις κυρίως και στους ζωγράφους χρώματα και σχήματα κυρίως. Όμως η φαντασία των συγγραφέων είναι γεμάτη κυρίως από λέξεις. Με λέξεις λειτουργεί επίσης και η φαντασία εκείνων που διαβάζουν ή ακούνε ιστορίες. Η φαντασία του συγγραφέα πλάθει και ανακατεύει και φτιάχνει ιδέες και ήχους και φωνές και χαρακτήρες και γεγονότα μέσα στην ιστορία∙ και η ιστορία είναι φτιαγμένη από λέξεις και μόνο, στρατιές από κουλουριαστά σημαδάκια που γεμίζουν τις σελίδες. Έρχεται τότε ο αναγνώστης και τα σημαδάκια ζωντανεύουν. Μένουν στη σελίδα, εξακολουθούν να μοιάζουν με στρατιές, αλλά τρεχοβολούν και στη φαντασία του αναγνώστη και ο αναγνώστης τώρα σχηματίζει και συνδέει έτσι τις λέξεις, ώστε η ιστορία να εκτυλίσσεται μέσα στο δικό του ή στο δικό της το κεφάλι, όπως έκανε κάποτε στο κεφάλι του συγγραφέα.
Αυτός είναι ο λόγος που ο αναγνώστης είναι εξίσου σημαντικός για την ιστορία με το συγγραφέα. Υπάρχει μόνο ένας συγγραφέας για κάθε ιστορία, υπάρχουν όμως εκατοντάδες ή χιλιάδες ή μπορεί και εκατομμύρια αναγνώστες, που διαβάζουν στη γλώσσα του συγγραφέα, ή σε άλλες γλώσσες στις οποίες μπορεί να έχει μεταφραστεί. Χωρίς τον συγγραφέα η ιστορία δε θα είχε γεννηθεί ποτέ. Αλλά χωρίς τις χιλιάδες των αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, η ιστορία δεν θα είχε ζήσει όλες τις ζωές που θα μπορούσε να ζήσει.
Κάθε αναγνώστης μιας ιστορίας έχει κάτι κοινό με κάθε άλλο αναγνώστη της. Ξεχωριστά ο καθένας, αλλά και μαζί κατά κάποιον τρόπο, ξαναδημιουργούν την ιστορία του συγγραφέα στη δική τους φαντασία - μια πράξη που είναι ταυτόχρονα ιδιωτική και δημόσια, προσωπική και κοινή, ατομική και διεθνής. Κι αυτό ίσως είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι.
Συνεχίστε να διαβάζετε!

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

2004 - 2014: 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Φέτος κλείνουν δέκα χρόνια από την έκδοση και πρώτη κυκλοφορία του "ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ"...  Ενός βιβλίου που επιχείρησε να μιλήσει απροκάλυπτα για τη διαφορετικότητα. Τη διαφορετικότητα ενός παιδιού με σύνδρομο Ντάουν, του Μάνου, ήρωα του βιβλίου. Και που σε χρόνο Ενεστώτα  πρόβαλε ένα απλό και συνάμα σημαντικό δικαίωμα. Το δικαίωμα στο παιχνίδι.
Ο τίτλος του μια επιθυμία, ένα "ΘΕΛΩ".
Θέλω μόνο να παίξω μαζί σου".
Τίποτα περισσότερο, μα και τίποτα λιγότερο.

Και μετά...

Μεσολάβησαν δέκα χρόνια απόλυτης δημιουργίας, πληρότητας, ποικίλων συναισθημάτων, χαράς, ευτυχίας, ικανοποίησης, αλλά και δυσαρέσκειας, θλίψης, απογοήτευσης... Χρόνια καλά και χρόνια δύσκολα.
Δυστυχώς, από το  2010 που  τα Ελληνικά Γράμματα έπαψαν να υπάρχουν, έπαψε να κυκλοφορεί και το βιβλίο. Ο Μάνος έμεινε μόνος. Εγκλωβίστηκε στην αρχειοθήκη του ηλεκτρονικού υπολογιστή μου και δίχως καινούριους φίλους δεν έχει πια τη δυνατότητα να ικανοποιήσει την επιθυμία του να παίξει. Όπως και πολλά άλλα παιδιά με διαφορετικότητα μένει στο περιθώριο, βυθισμένος στο δικό του κόσμο...
 
Γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά;
Μόλις προχθές, Κυριακή 9/2/2014, έλαβα στα χέρια μου την κριτική που η Αγγελική Βαρελλά είχε κάνει τότε στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου.
Αυτή με έκανε να αναπολήσω και...

Τέλος πάντων, σας την παραθέτω αυτούσια, με γράμματα γραμμένα στη γραφομηχανή της: 

 
Aγγελική Βαρελλά
 
Θέλω μόνο να παίξω μαζί σου
Μερκούρ
ιος Αυτζής
 
ο κ. Aυτζής με το καινούριο του βιβλίο κάνει μια βουτιά
στα " βαθιά νερά", σ' ένα δύσκολο θέμα: τη συνύπ
αρξη
" φυσιολογικών" παιδιών με άτομο "διαφορετικό". Συγκεκριμένα,
η διαφορά εδώ έγκειται στο ότι το διαφο
ρ
ετικό παιδί έχει
"σύν
δρ
ομο ντάουν"
ο κ. Aυτζής είναι ένας, ανήσυχος δάσκαλος και συγγραφέας
~
κι αυτό είναι το σημαντικό. Γιατί προσπαθεί κάθε φορά να ανε-
βαίνει ένα σκαλοπάτι στη θεματολογία της παιδικής λογοτεχνίας,
όπου ο ί
διος τάχτηκε να υπηρ
ετήσει.
Εμείς, στη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά τον εντοπίσαμε
μέσα από τους διαγωνισμ
ούς μας πριν από χρόνια, όταν υπηρ
ετούσε
στη Γερμ
ανία, σε μια κωμόπο
λη με δύσκολο όνομα, κοντά στη
Στουτγάρδη (Νεκαρτένσλιγκεν την έλεγαν) που ιδρώσαμε να
την μάθoυμε.
ο κ. Αυτζής έχει μεγάλη αγάπη για το θέατρο κι από κει
μακριά πήρε μέ
ρος σ' ένα θεατρικό μας διαγωνισμό, μ' ένα έργο
που ο τίτλος του ήταν: " Αν τα παιδιά χτίζαν το αύριο". Ένα
έ
ργο με έγνοια για την προστασία του περιβ
άλλοντος, όπου
εκμεταλλευότ
αν σκηνικά το εύρημα της προσωπο
ποίησης των φυσικών
αποβλήτων.
Η Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά λειτουργεί πολλές
φο
ρές με το ένστικτο και με το αίσθημα της ενθάρρ
υνσης.
Σ' αυτόν τον δάσκ
αλο που πάλευε στη Γερμανία, διακρ
ίναμε κάτι
που μας έκανε να του δώσουμε με την κ
αρδ
ιά μας για να τον
ενθαρρύνουμε μια εύφημη μνεία. Νομίζω ότι ήτ
αν καθαρ
ιστικό,
γιατί από τότε είχε τ' αυτιά και τ
α. μάτια ορθάνοικτα, ν' α
κούει,
να
μαθαίνει και να αφομοιώνει όσα γίνονταν στην πατρίδα
για το παιδικό βιβλίο.
Όταν τέλειωσε την πενταετή του απόσπαση στα ξένα,
επανήλθε με τη γυναίκα του στην
Ελλάδα κι άρχισε να συγγράφει
να προσπαθεί και φυσικά να στέλνει κατά καιρούς - με ψευδώνυμο
ό
πως είναι καθιερωμένο - τα έργα του στη Συντροφιά. Πήρε Έπα
ινο
πή
ρε και βραβείο, κι αφού πια επιβεβαιώθηκε αρκούντως, τρά
βηξε
το μ
οναχικό του δρόμο με θέματα για το περιβάλλον, τις παραδ
ό-
σεις, τους κ
αλικάντζαρους, τα βιβλία, τις μαμά
δες που πάνε
σχολείο κ.ά.
Ήθελα να εξηγήσω γιατί τον χαρακτήρισα ανήσυχο δάσκαλο και συγγραφέα γι αυτό έκρινα απαραίτητο να κάνω αυτή τη μικρή βιογραφική εισαγωγή.                                                                                       
Είμαι εδώ για να σχολιάσω το καινούριο του βιβλίο κοινωνι-
κού προβληματισμού. Ο τίτλος του πολύ επιτυχημένος. Αναδεικνύει τη λαχτάρα του "διαφορετικού" παιδιού να παίξει με τ
α
γειτονόπουλά του. Εκείνο το "μόνο" είναι ευρηματικό και
εν πολλοίς συγκινητικό. Και το διαφορετικό παιδί θέλει παρέα
στο
παιχνίδι για να το απολαύσει, όπως κάθε παιδί.
Η αφήγηση στον ενεστώτα. Όλα γίνονται τώρα, σαν να τα
βλέπουμε μπροστά μας.. Με ύφος λιτό, χωρίς περιττά παραγεμ
ί-
σ
ματα, διαγράφονται οι χαρακτήρες των τριών πρ
ωταγωνιστών,
των τ
ριών δηλαδή παιδ
ιών.
Ο Μάνος είναι ένα μογγολάκι, πάντα χαμογελαστό, έτοιμο
να
κάνει φιλίες. Απόλυτα σωστός και φυσιολογικός. Και μό
νο
που
παίζει τα μάτια του σπιθίζουν από χαρά.
Αντίθετα, η συμπεριφορά των δύο φυσιολογικών παιδιών,
της
Άννας-Μαρίας και του Αλέξη, είναι τελείως αρνητική.
Η Άννα-Mαρία δείχνει με κάθε τρόπο την αντιπάθειά της γι'
αυτό το παιδί, την ενοχλεί, προσπαθεί να το απο
φύγει, και
βέβαια προτιμά τον Αλέξη, τον ψιλόλιγνο, ξανθό της γείτονα
,
τον α
ρχηγό στα παιχνίδια της παρέας που όμ
ως στη συνέχεια
αποκ
αλύπτεται παλικάρι της φα
κής.
Από την περιγραφή του σκηνικού, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται
ότι το επεισόδιο συμβαίνει σε μια εξοχική τοποθεσία
. Το
μ
αρτυρούν και το βεβαιώνουν ο φράχτης με τα βατόμουρα
, το
ποταμάκι, τα λιμνάζοντα νερά με τα νούφαρα,οι βάτραχοι,οι πεταλούδες στις όχθες, οι καλαμιές.
Τo "διαφορετικό" παιδί, ο Μάνος έχει άμεση σχέση με τη
φύση.
Είναι θαρρείς ενσωματωμένο μαζί της. Δεν φοβάται
να
πιάσει μικ
ρές σαύρες. Έχει ανακαλύψει αμέτρ
ητες πεταλούδες
σ' έν
α σημείο πίσω από τα δέντρα, τη στιγμή που τα
άλλα δυο
π
αιδιά έχουν προμηθευτεί απόχες για να τις σκλαβώσουν.
Ο Μάνος αντιδρά. Τους δίνει ένα οικολογικό μάθημα,
αυθόρμητο, που κ
ανένας δεν τουυυ υπέβα
λε. Οι πεταλούδες
ψοφάνε όταν τις πι
άσεις. Χαλάνε τα
φτερά τους. Τους το
λέει με τον
τρόπο του, με συντομία
, με την γλωσσική του
αδυναμία.
Ύστερα από διάφορα που εκτυλίσσονται στη βόλτα στο
ποτάμι, τελικ
ά η συμφιλίωση επέρχεται. Τα τρία πα
ιδιά
γίνοντ
αι ενσυνείδητα μια φιλική παρέα. Βρέχουν τα πόδια το
υς
στο ποταμάκι κι ο
Μάνος με την αγνότητα και την αθωότητά
του βρίσκει την ευκαιρία να εκφράσει το θαυμασμό του για
την ομορφιά που βλέπει στα πρόσωπα των άλλων δύο παιδιών,
καθώς τα μουτ
ράκια τους καθρεφτίζονται στο νερό.
Στο βιβλίο υπάρχουν και δύο μητέρες.
Για τον επιπόλαιο αναγνώστη εμφανίζεται μόνο η μία.
Η μητέρα. της Άννας-Μαρίας από την πρώτη κιόλας σελίδα την
π
ροτρέπει:
n Να είσαι καλή με το Μάνο και να παίζετε οι δυο
σας:"
Για τον Προσεκτικό όμως αναγνώστη υπάρχει κα η μητέρα
του
Μάνου, αθέατη, απόλυτα όμως θεατή με το ρόλο που έχει

παίξει στο μεγάλωμα του παιδιού της. Ο Μ
άνος έχει καλή
κοινωνική συμπεριφoρά, γιατί η μητέ
ρα του, η οικογέ
νειά του,
αν θέλετε, δεν τον έχει
κλείσει στο σπίτι, πίσω από τις
κου
ρτίνες για διάφορους κοινωνικούς λόγους, όπως συνηθίζεται

στην Ελλάδα. Τον έχει αφήσει
να "κυκλοφορ
εί", όπως τα
"φυσιολογικά" π
αιδιά, να παίζει με τα χαλίκια στο πεζοδρ
όμιο,
να βουτά τα ποδα
ράκια το
υ στο ποτάμι, να μιλά με τα βατρ
άχια
και τ
ις πεταλούδες, να κάνει ακόμα και φάρσες. Έχει α
πεγκλωβίσει το παιδί. Έχει κάνει τα σωστά προς τα έξω ανοίγματα.
Η συμπεριφoρά των δύο μαμάδων στο βιβλίο του κ. Αυτζή είναι άψογη. Συμπεριφέρονται όμως όλες οι μητέρες το ίδιο;
Το περιεχόμενο του βιβλίου θέτει επί τάπητος ένα μείζον
θέμα. Πόσο είναι άραγε δυνατή η συνύπαρξη παιδιών, όταν
υπάρχουν γνωστικά και γλωσσικά προβλήματα και πολλές φορές
διεγερτική συμπεριφο
ρά σε μια τάξη, σ' ένα χώρο, σε μια γειτονιά;
Από τη λίγη εμπειρία μου, γνωρίζω ότι τα " κανονικά"
παιδιά
σ
' ένα μεγάλο ποσοστό είναι. «ώριμα» να αγκαλιάσουν
οποιαδήποτε διαφορά τούς επισημανθεί με σωστό τρόπο από
του
ς
δασκάλους ή από γονείς.
Αυτό το βιβλίο διδάσκει ένα τρόπο. Πολύ λίγα παιδιά γνωρί-
ζουν τι σημαίνει παι
δί με σύνδρομο ντάουν.
ο
ζωγράφος του
βιβλίου, ο κ. Νικόλας
Ανδρικόπουλος, έχει πετύχει τέλεια
την αναπαράσταση ενός τέτοιου παιδιoύ.
Κάποιος λoιπόν πρέπει να τους το εξηγήσει, να γνωρίσουν
το π
ρόβλημα και μετά από συζήτηση και επιχειρηματολογία
να το στηρίξουν. Να καταλάβουν ότι πρωταρχικό έργο για
μας είναι να ενσωματωθούν τα διαφορετικά παιδιά στην κοινωνία.
Τα παιδιά είναι πλάσματα που προετοιμάζονται να γίνουν
μεγάλοι. Εμείς οι
μεγάλοι
είμαστε εκείνοι που θα τα κατευθύ-
νουμε αποφασιστικά να μεγαλώσ
ουν. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό
τα παιδιά αναπτύσσονται και εξελίσσοντα
ι ανάλογα με τη δική
μας ευφυΐα. Την ευφυΐα των μεγάλων, δηλαδή το πε
ρ
ιβάλλον
του. Τα παιδιά μαθαίνουν από τον τρόπο που ζουν.
Δέει ένα ωραίo κείμενο:
Αν ένα παιδί ζει με κριτική, μαθαίνει να καταδικάζει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καβγαδίζει.
Αν ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό.
Αν ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό.
Αν ζει μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνει την εμπιστοσύνη,
Αν ζει μέσα στην παραδοχή και τη φιλία,
μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη στον κόσμο.
Το βιβλίο του κ. Αυτζή εκεί αποσκοπεί. Εκεί καταλήγει.
Με την παραδοχή και τη φιλία τα γειτονόπουλα βρίσκουν την
αγάπη και τον τρόπο να συνυπάρξουν.
Ακούστε μια από τις τελευταίες παραγράφους:
αφνικά ένα πλατς από κάτι απρόσμενο ταράζει την ησυχία
του νερού. Πάνω του σχηματίζονται περίεργοι κύκλοι πο
υ
μεγ
αλώνουν. Τα πρόσωπα της Άννας Mαρίας και του Αλέξη αρ
-
χίζ
ουν να γίνονται αλλιώτικα, να δείχνουν σαν του Μάνου.
Το κορίτσι τρομάζει, το ίδιο και το αγόρι. Δεν αντέχουν στο θέαμα. Αμήχανα κρύβoυν τα πρόσωπά τους στις παλάμες τους.
-
Μην κύβετε πρόσωπό σας: Ένα βαταχάκι ήταν, έφυε, τους
λέει ο Μάνος ατάραχος. Ελάτε! Σας αγαπάω!"
Τα παιδιά τρομάζουν διαπιστώνοντας ότι θα μπορούσαν
κι ε
κείνα να έχουν αλλιώτικο πρόσωπο, να είναι κι εκείν
α
μογγολάκια.
Δεν γράφονται πολλά τέτοια βιβλία, στην Ελλάδα τουλάχιστον.
Είναι θέματα ταμπού, θέματα που καίνε. Δύσκολα θέματα.
Το « Θέλω μόνο να παίξω μαζί σου" είναι από μόνο του ένα
δείγμα αλλαγής αντιλήψεων απέναντι στο παιδ
ί με ειδικές
αν
άγκες. Δείχνει να συντελείται μία πρόοδος, πρόοδος πο
υ
γίνετ
αι με πολύ αργά βήματα και στο κοινωνικό κατεστημένο
,
αλλά πάντως γίνεται.
Οι συγγραφείς μέσα στην πλοκή του έργου δεν αντιμετωπίζουν
το π
αιδί με ειδικές ανάγκες με όλες τις ιδιότητες πο
υ έχει,
αλλά
κάπως συγκαλυμμένα. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Καμιά 
δεν κρύβεται. Τα μάτια, η πλακουτσωτή μύτη, η αδυναμία
της
ομιλίας. Ο Μάνος όμως με τις λίγες νοητικές ικανότητες, έχε
ι
καλύτερη κοινωνική συμπεριφά από τα άλλα παιδιά, τα υσιολογικά"
.
Επειδή πιστεύω ότι κάθε βιβλίο έχει το δικό του αστέρι, εύχομαι
το
αστεράκι του Μάνου να είναι πολύ φωτεινό και να διαγράψει
μια λαμπερή πορεία στον ουρανό των παιδικών βιβλίων.