Δεν είναι λίγες οι φορές που λαχταράς να βουτήξεις στις σελίδες κάποιου βιβλίου και παρέα με τους ήρωές της ιστορίας του να γευτείς συναισθήματα που ακόμα και μια ολόκληρη ζωή δε σου προσφέρει.
Κάπως έτσι, από μια τέτοια ενδόμυχη επιθυμία επέλεξα για τούτο τον Αύγουστο το βιβλίο της Σοφίας, χωρίς ωστόσο να γνωρίζω τι θα συναντήσω. Η μόνη προτροπή μου η εκτίμησή μου προς το άτομό της. Και η δικαίωση της επιλογής μου φάνηκε από την πρώτη κιόλας σελίδα, από τις πρώτες κιόλας φράσεις, που δεν διαψεύστηκε μέχρι το τέλος.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί, μα όταν το διαβάσεις μια και μόνο φράση κυριαρχεί στο μυαλό σου: "Γιατί τέλειωσε; Δεν ήθελα να τελειώσει. Θέλω κι άλλο..." Σφιχτοδεμένο σαν ρόδι και μυρωδάτο σαν το λεμόνι σε ταξιδεύει στις σελίδες της νεότερης ιστορίας μας, παρέα με ήρωες που ο καθένας αλλά και όλοι μαζί ξετυλίγουν μπροστά στα έκπλητα μάτια σου και στα μάτια του ανυποψίαστου αναγνώστη πτυχές και γεγονότα που στους περισσότερους αλλά και σε μένα ήταν άγνωστα. Ο λόγος λιτός μα και πλούσιος συνάμα, η γλώσσα σφιχτή, η γραφή δομημένη με μαεστρία, έτσι που καμιά λέξη και καμιά φράση της δεν περισσεύει. Οι ήρωες, πέρα για πέρα αληθινοί, σε παρασέρνουν στο διάβα τους κι εσύ μαγεμένος από τον αρθορμητισμό ή τον παρορμητισμό τους, την κακομοιριά ή την λεβεντιά τους, την ντομπροσύνη ή την αδυναμία τους, από την αλήθεια ή το ψέμα, τούς ακολουθείς με αγωνία και έκσταση. Πονάς με τον πόνο τους, χαίρεσαι στις χαρές τους, φοβάσαι με το φόβο τους και σαν να είσαι ένας από δαύτους λυτρώνεσαι με κάθε τους επιλογή, σε βαθμό που στο τέλος νιώθεις σαν να βγήκες από την κολυμπήθρα του Σιλοάμ.
Εν κατακλείδι, το "Πικρό Γλυκό Λεμόνι" σου γαργαλάει διαρκώς τον ουρανίσκο και εντέλλει σου αφήνει μια μοναδική, τελείως ξεχωριστή πικρόγλυκη γεύση.
Πολλά, πολλά συγχαρητήρια στη Σοφία Βοΐκου για το αριστούργημά της, αλλά και στη Χρυσούλα Μπουκουβάλα για το τόσο γαργαλιστικό της εξώφυλλο.
